Leki is niet meer weg te slaan van radio en tv. Onlangs nog begon ze een nieuw programma op Jim, 411 Magazine, en haar laatste plaat Warrior Girl is een groot succes. Maar wie kent het echte verhaal van Karoline Kamosi? Wat schuilt er achter de artiest? Het verhaal van een lange reis van Centraal-Afrika naar Europa.
Karoline werd geboren in de Democratische Republiek Congo, die op dat moment nog gewoon Zaïre heette. Haar moeder was Belgische, haar vader een echte Congolees.
"Met mijn moeder sprak ik Nederlands, met mijn vader Frans en toen we naar Kenia verhuisden, kwam ik op een Engelstalige school terecht. Ik ben dus opgegroeid met drie verschillende talen."
Naast Frans wordt er in Congo vooral Lingala gesproken. "Ik ken enkele woordjes in het Lingala, maar durf ze amper uitspreken. Ik heb naar het schijnt een afschuwelijk accent. Er zijn trouwens 261 verschillende dialecten, ze zouden mij bijna nergens verstaan. Mijn vriend bijvoorbeeld, die uit het westen van Congo komt, spreekt Swahili. Dat vind ik eigenlijk een veel mooiere en rijkere taal."
Op haar zesde kwam Karoline in België terecht, in Antwerpen meer bepaald. Dat was een hele aanpassing. “Zowel in Congo als in Kenia kwamen we niks tekort. We hadden een prachtig huis en een grote tuin met alles erop en eraan. Mijn vader had daar heel hard voor gewerkt. In België woonden we in een appartement. Ik mocht ook niet meer buitenspelen van mijn moeder, dat vond ze te gevaarlijk. Gelukkig keerden we af en toe terug naar Afrika, mijn vader was na de scheiding in Kenia gebleven. Daar kon ik opnieuw vrij zijn en zo bleven ook mijn herinneringen aan Afrika beter bewaard.”
Ook de mensen in België waren anders, zeker in een stad als Antwerpen waar het Vlaams Belang erg succesvol is. “Wat mij het meeste opviel is dat de mensen minder open en sociaal zijn. Wanneer je op straat de mensen groet of gewoon naar ze lacht, wordt je al vreemd bekeken. Dat is niet zo in Afrika. En ook het racisme is een feit. Ik weet nog dat ik vroeger een fervente schaatser was. Op de schaatsbaan werd ik verliefd op een jongen, maar hij wou niet met mij schaatsen omdat ik anders was. Kinderen kunnen soms echt gemeen zijn tegen elkaar. Ook later kreeg ik nog wel eens verwijten naar mijn hoofd geslingerd, maar ik heb geleerd mij erover te zetten. Wanneer je je niet als slachtoffer gedraagt en je er gewoon niks van aantrekt, laten mensen je met rust. Sommigen veranderen zelfs van mening.”
Ondertussen is Karoline al helemaal aangepast aan ons landje, maar enkele gewoontes heeft ze nog niet afgeleerd. “Ik kom altijd te laat! Maar de mensen hier zijn ook altijd zo gehaast. Chill, alles komt wel goed. Ook aan enkele Congolese gerechten kan ik nog altijd niet weerstaan. Pondu (maniokbladeren) vind ik heerlijk, maar de meeste mensen hier vinden het te bitter. Ook kip met moambe is heel lekker. Wanneer we thuis Congolees koken, is er altijd veel te veel. Dan neem ik alle restjes mee naar huis en eet ik er nog weken van! Eigenlijk is dat allemaal niet zo gezond hoor, veel te vettig.” De Afrikaanse muziek is niet meer zo aanwezig na al die jaren. “Vroeger luisterde ik veel naar Congolese muziek. Papa Wemba, Zaiko Langa Langa,… Dat zijn echte iconen . Door veel te verhuizen ben ik de meeste cd’s ondertussen kwijtgeraakt.”
En dan schakelde ze maar over op hip hop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten